De Laatste Aflevering

Een satire over passiviteit, creativiteit en het eeuwige scherm. Want wat als de stemmen in je hoofd... niet van jou zijn?

Volgende aflevering over 5 … 4 … 3 …

“Ach ja, waarom niet, ik heb morgen toch niets te doen,” dacht hij bij zichzelf terwijl hij zich naar de salontafel boog en nog een joint begon te draaien.

... 2 ... 1.

Hij legde zich terug languit in de zetel, stak de joint aan, nam een diepe hijs en blies de rook naar de tv. Een dichte wolk vol wervelingen danste in het licht van het scherm.

Kuch kuch.

Hij grinnikte, “ha, dat is toevallig”. Hij zoog zijn longen nog een keer goed vol en blies opnieuw een grote wolk naar het scherm, benieuwd of hij dat toeval kon recreëren.

Opnieuw gehoest.

Hé, gaat het daar zo een beetje?! Ik probeer hier een verhaal te vertellen.

Hij schrok zo hard dat hij de joint haast inslikte.
“Heb … heb je het tegen mij?” vroeg hij.

Ik heb het zeker tegen jou, zou je die troep in iemand anders zijn gezicht willen blazen? Ik probeer mijn werk te doen.

Hij keek naar de joint tussen zijn vingers. Dan weer naar het scherm.
“Hoe … wat …”

Hoe, wat, maar goed dat jij daar ligt en niet hier mijn job moet doen. Dat zou een kort verhaal zijn dan.

“Wat hebben ze hier opgespoten?” zei hij stil tegen zichzelf. “Volgens mij ben ik gek aan het worden.”

Dat kan best. Een normale mens had al lang in bed gelegen. Besef je wel dat je mij hier al vijf uren aan het werk hebt gehouden? Ik zou ook graag even rust krijgen.

“Maar hoe kan het dat je tegen mij praat? Wat is er hier aan de hand?”

O ja, niet alleen wil meneer dat ik hem heel de avond entertain, ik moet hem ook nog uitleggen hoe het leven werkt. Misschien als je wat minder tijd als een zombie voor dit scherm zou hangen, je daar wel achter komt. Heb je je nooit eens afgevraagd of zo'n scherm in twee richtingen werkt? Ik kan je alvast vertellen dat wat ik te zien krijg maar weinig tot de verbeelding spreekt. En jij behoort dan nog wel tot de Creators. Pf, wat een grap.

“Je hebt wel een grote mond voor zo'n klein mannetje te zijn. Wie denk je wel dat je bent?!”

Ha, al vijf uur aan het staren en nog geen idee. Kijk vriend, ik ben diegene die er altijd voor je is als je me nodig hebt. Of je nu wil lachen, huilen of getroost wil worden: ik ben er altijd. Maar wat ik niet waardeer, is dat ik er voor je ben terwijl je er zelf niet om geeft. Het is mijn taak en ik doe het met plezier, maar als je mij oproept, wens ik wel je aandacht. Hoe zou jij je voelen in mijn schoenen?

“Oké, stel dat ik hierin meega, en geloof dat jij als personage in mijn televisie écht leeft. Wat wil je dan nu van mij?”

Wat ik wil, doet er niet toe. Het gaat om wat jij wil, maar niet doet. Wat jij hoort te doen, maar ontwijkt. Jij behoort tot het ras van de Creators. Jij hoort verhalen te creëren, niet om ze hersendood op de bank te consumeren. Mijn levensdoel is beperkt. Als slaaf van dit scherm kan ik enkel handelen volgens mijn programmering. Maar jij, o man, jij bent momenteel slechts een schim van wat je hoort te zijn. Best ironisch als je je bedenkt, wie van ons beiden nu eigenlijk de échte slaaf is.

Alsof hij onder stroom werd gezet, sprong hij op uit de zetel. Zijn hand wrijvend over zijn borst terwijl hij in zichzelf vloekte. Hij keek terug naar het scherm, de aflevering speelde gewoon verder. Hij keek neer naar zijn borst en zag dat er een gaatje in zijn shirt was gebrand, de joint smeulend naast hem op de grond. Hij keek weer naar het scherm en vroeg:
“Hoe kan ik dan vrij worden?”
De tv gaf geen reactie, maar toch hoorde hij een antwoord, alsof er een zachte stem in zijn oor fluisterde:

“Je weet het antwoord al. Je hoort Mij. Altijd.”