Een les over geven

Soms vinden de grootste levenslessen plaats in de kleinste momenten. Zoals een merel, een vetbol en een onverwachte boodschap – achtergelaten op een tuinstoel.

Onlangs was ik getuige van een opmerkelijk tafereel. De merel van onze tuin, gek op de vetbollen maar te groot om zelf door de tralies te kunnen, was altijd afhankelijk van de zwerm musjes die zich in grote aantallen tegoed deden aan de lekkernij en in hun enthousiasme vaak kruimels achterlieten.

Op een ochtend stond ik in de tuin met mijn kopje koffie en zag ik de merel tegen de bol aanvliegen. De neergevallen kruimels werden gretig van de grond gepikt. “Geniaal”, dacht ik, en besloot haar een handje te helpen door de kruimels ervoor uit te schudden.

Dit bleek wel naar haar zin, en toen ik de volgende ochtend weer met mijn koffie in de tuin stond, kwam ze opnieuw aangevlogen. Ze keek me vol verwachting aan.

Het leek een scène uit een Disneyfilm — maar haar geduld bleek korter dan mijn verwondering. Om haar verlangen duidelijk te maken, keek ze even naar de bal in de boom, daarna terug naar mij. “Waar wachten we nog op?” leek ze te zeggen.

Zo geleerd, zo gedaan. En als een brave knecht schudde ik de kruimels uit de bal. Met liefde in mijn ogen en warmte in mijn hart stond ik glunderend te kijken hoe ze haar buikje vol at. Toen alles op was, vloog ze een stukje verder, op de stoel. Het kind in mij, nu volledig ontwaakt, bleef haar met een hoopvol verlangen aankijken, wachtend op een dankbare blik – één sprookjesmomentje nog.

Niets bleek minder waar. Het enige symbool van dankbaarheid dat ze me achterliet was stront op de stoel, waarna ze zorgeloos wegvloog.

Haar laatste vleugelslag veranderde mijn sprookje van Disney naar Grimm — maar het liet me wel achter met een universele les:

Als je enkel geeft met de verwachting iets terug te krijgen, blijf je bescheten achter.